Mijn verhaal..
Ik ben Linda, 32 jaar, geboren op 20 augustus 1992. Ik woon in Eindhoven samen met Lars, mijn liefde en steun in alles, en onze drie kinderen: Claire, Ruben en Luuk. Drie prachtige kinderen die mijn wereld zijn. Luuk is de jongste – geboren in een periode waarin ons leven op zijn kop werd gezet.
In september vorig jaar, terwijl ik zwanger was van Luuk, kreeg ik de diagnose die niemand ooit wil horen: baarmoederhalskanker. Ik weet nog precies hoe de kamer voelde, hoe de arts keek, hoe de grond onder me vandaan leek te vallen. Zwanger en ziek. Twee woorden die niet samen zouden mogen gaan.
De maanden daarna waren een rollercoaster. Eerst chemo – zwaar, maar noodzakelijk. Daarna volgde bestraling, gecombineerd met nog meer chemo. Mijn lichaam had het zwaar te verduren, maar ik vocht. Voor mezelf, voor Lars, en bovenal voor mijn kinderen. In het voorjaar onderging ik een operatie van acht uur. Acht uur waarin ik hoopte dat alles weggehaald kon worden. En dat leek ook zo. De artsen waren voorzichtig positief. De kanker was weg.
Ik had weer lucht. We probeerden ons leven te herpakken. We konden weer genieten, op kampeervakantie met de kinderen, naar Ibiza voor de bruiloft van Mark en Judith, mee naar de manege met Claire, naar de voetbal met Ruben en lekker wandelen met Luuk. Het kon weer..
Maar het duurde niet lang.
Twee maanden later kreeg ik vage klachten, een blaasontsteking misschien.. maar het zat ons meteen niet lekker. Een MRI volgde. En toen het gesprek. De kanker is terug. En erger nog: met uitzaaiingen. Dit keer is het niet meer te genezen. Ongeneeslijk ziek. Woorden die je niet wil horen, niet wil voelen, niet wil begrijpen.
Er is nog behandeling mogelijk: chemo en immuuntherapie. Geen genezing, maar hopelijk tijd. Tijd die ik wil gebruiken om bij mijn kinderen te zijn. Om herinneringen te maken, hoe klein ook. Om ze mijn liefde mee te geven, in alles. Ik wil ze zien lachen, ruiken, vasthouden, knuffelen, hun stemmen in me opnemen en bewaren in elke cel van mijn lijf.
Ik ben niet alleen mijn ziekte. Ik ben Linda. Moeder. Vrouw. Vriendin. En ik leef – nu, vandaag. Want morgen weet niemand.